donderdag 30 juli 2015

Recensie: Ei - Anna Drijver

Het boek is “Voor haar”. Ja, lekker vaag, dacht ik, en begon te lezen. Bij een tweede boek van dezelfde auteur heb je altijd bepaalde verwachtingen. Je blijft vond ik heel goed voor een schrijfster die ‘slechts’ actrice was. De motieven waren zalig: pannenkoeken, vriendengroep, Nederlands studeren. Ik vond dat Anna Drijver met gevoel schreef, of in ieder geval dat ze heel goed een gevoel over kon brengen. Het gaat me met name om het ik-weet-het-niet-meer-het-maakt-allemaal-niet-meer-uit-help-ik-kan-het-niet-meer-aan-ik-ga-nu-weg-doei-gevoel. En de hoofdpersoon mag dat gevoel hebben, want ze heeft een goede reden. Het kraakheldere overbrengen van dit gevoel was ik vóór Je blijft nooit eerder tegengekomen in een boek. Erna weer wel, namelijk in Ei.


maandag 27 juli 2015

Gênante gebruikersnamen op social media

Hoewel er op alle sociale media wel voornaamachternaam-gevallen voorkomen, is er toch wel wat variatie. Dit komt natuurlijk ook door de wisselende mogelijkheid aan leestekens. Hoe noem jij jezelf op Instagram? En hoe op Twitter? Wat was jouw eerste e-mailadres?

Op Facebook heb je niet echt een nickname en heet iedereen zoals hij of zij in het dagelijks leven heet: Voornaam Achternaam. Natuurlijk zijn er hipsters die zich anders noemen, maar dat zijn uitzonderingen. De zakelijke namen hebben volgens mij met name te maken met het feit dat bijna iedereen wel Facebook heeft en je dus zo ‘echt’ mogelijk moet overkomen en zo goed mogelijk vindbaar moet zijn. Ook speelt het aanmeldformulier een belangrijke rol. Hier moet je namelijk je voornaam en achternaam op geven. Dan ga je geen gebruikersnaam bedenken. Nee, voor de échte gebruikersnamen moeten we bij andere sociale media zijn.

zaterdag 18 juli 2015

Recensie: Gelukkige slaven - Tom Lanoye


[lɑnwa:], zo spreek je zijn naam uit. Op z’n Frans, niet vreemd voor een Vlaamse auteur. Ik wist het eigenlijk pas nadat ik de kaft van één van zijn eerdere boeken had gezien. Daarop stond de uitspraak namelijk in fonetisch schrift, iets waar een taalwetenschapper verzot op is. Maar stiekem… Stiekem denk ik nog steeds ‘lanojje’ als ik zijn naam moet schrijven.

Gelukkige slaven, de titel klink goed doordacht, als een romantitel van Arthur Japin. Ik moet zeggen dat ik na het dichtklappen van het boek nog steeds niet helemaal snapte waarom Lanoye deze titel heeft gekozen. ‘Gelukkige lijken’ was duidelijker verwijzend geweest, maar dat dekt de lading niet helemaal, want de twee gelukkige lijken in het boek zijn niet waar het allemaal om draait.