Recensie: Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken - Arjen van Veelen

Natuurlijk is dit geen eeuwenoud handboek. Het is een roman waarin de hoofdpersoon het verlies probeert te verwerken van zijn vriend Tomas, die een voorbeeld voor hem was als wijsgeer en schrijver.

In een interview voor VPRO Boeken vertelde Arjen van Veelen dat de Tomas uit het boek niet precies dezelfde is als de plotseling overleden schrijver Thomas Blondeau. Ja, hij had zijn personage wel op hem gebaseerd, maar door de kleine mutatie in zijn naam kon hij zichzelf meer vrijheid permitteren tijdens het schrijven. Wel jammer dat de naam 'Thomas Blondeau' in de roman opduikt op een screenshot van een Teletekstpagina. Dat is dan echt onverklaarbaar in het verhaal.

Alexandrië 

In de roman zien we afwisselend het heden en het verleden voorbijkomen. In het heden reist de hoofdpersoon af naar Alexandrië. Tijdens het lezen heb je voor jezelf ongeveer wel een idee waarom hij daar is al blijkt er aan het eind een specifiek doel te zijn. Door de matige aanwezigheid van spanning valt die bedoelde verrassing waarschijnlijk wat tegen. Niet dat dat erg is, want je zat er dus toch niet per se op te wachten. In de hoofdstukjes waar het verleden wordt beschreven leer je Tomas kennen. In dat verleden leeft hij dus nog. Je leert hem kennen als een waardevolle, inspirerende, misschien wel eigenzinnige vriend. Doordat je zelf Tomas lijkt te leren kennen, komt de drang tot overdenking en verwerking zeer goed over. Echt een goede prestatie.

Kort verhaal

Voor het college Creatief schrijven, gegeven door schrijfster Pauline Slot, moesten we een kort verhaal schrijven. Ik vond het wel leuk om het met jullie te delen.

Koffie + muffin €2

Natuurlijk kon de jonge student bij het binnengaan van de minder vooraanstaande koffieruimte – een betere kon je in de foyer van de universiteitsbibliotheek een honderdtal meter verderop vinden (ze hadden daar vanille latte!) – en het zien van de nieuwe, waarschijnlijk net niet gepensioneerde, misschien wel vriendelijke koffiedame nog niet weten dat hij deze wel behaaglijke maar voor langdurige doeleinden niet ideale ruimte veel later dan hij gewoonlijk deed op woensdagochtend, maar – wat nog veel belangrijker was – enorm veel zelfverzekerder dan hij ooit was geweest, zou verlaten, hoewel hij over het algemeen van zichzelf zou zeggen dat het hem toch niet zo erg aan zelfkennis ontbrak, vooral de laatste maanden niet, van het einde van de zomer tot net voorbij het donkerste dal van de winter, het begin van zijn opleiding Oude Nabije Oosten-studies waarin hij – wie had dat ooit gedacht! – op kamers was gaan wonen en duizend dingen leerde waarvan hij het bestaan niet eens wist toen hij in juli zijn vwo-diploma bibberig ondertekende op zijn oude gymnasium in een dorpje in het oosten van het land, zelfkennis waarmee hij het onregelmatige maar ergens wel hardnekkige terugkeren van zijn besluiteloosheid (of misschien eerder een soort twijfelsituatie) kon voorspellen. Hij heette overigens Jan. Zo had ik hem net ook wel gelijk kunnen noemen. Jan wilde cappuccino met op zich wel iets erbij als het kon, financieel gezien. Daar begon de aanleiding, of oorzaak, of nee, aanleiding van het besluiteloosheidsmoment: er stond een kaartje met een aanbieding die niet duidelijk aangaf of het ook cappuccino betrof: koffie + muffin €2.

Een middeleeuwse lachband

Voor een vak van mijn premaster las ik wat uit de Middelnederlandse Arthurroman Ferguut. Eigenlijk zijn die Arthurverhalen ontzettend vet! Alles sluit op elkaar aan en de personages beleven de grootste avonturen! Het totaal is eigenlijk een soort serie, een soort Game of Thrones, maar dan in middeleeuwse boekvorm.

Bron: http://ferguut.blogspot.nl/2013/06/

Het college ging over emoties in oudere literatuur. Ik vond de emoties rond humor wel grappig, dus ik ging die kant op. Ik dacht: series/soaps + lachen... lachband! Hadden ze in die middeleeuwse voordrachtsteksten niet een soort lachband? Hoe zorgde men er toen voor dat het publiek ging lachen?