Recensie: Ei - Anna Drijver

Het boek is “Voor haar”. Ja, lekker vaag, dacht ik, en begon te lezen. Bij een tweede boek van dezelfde auteur heb je altijd bepaalde verwachtingen. Je blijft vond ik heel goed voor een schrijfster die ‘slechts’ actrice was. De motieven waren zalig: pannenkoeken, vriendengroep, Nederlands studeren. Ik vond dat Anna Drijver met gevoel schreef, of in ieder geval dat ze heel goed een gevoel over kon brengen. Het gaat me met name om het ik-weet-het-niet-meer-het-maakt-allemaal-niet-meer-uit-help-ik-kan-het-niet-meer-aan-ik-ga-nu-weg-doei-gevoel. En de hoofdpersoon mag dat gevoel hebben, want ze heeft een goede reden. Het kraakheldere overbrengen van dit gevoel was ik vóór Je blijft nooit eerder tegengekomen in een boek. Erna weer wel, namelijk in Ei.

Als ontspannen zomerboekje is Ei een goeie. Je moet niet te veel literairs verwachten. Qua schrijfstijl is Ei vergelijkbaar met Je blijft, maar gek genoeg klopt Je blijft beter en zou je Ei eerder als aftraproman kunnen zien. Wat voorbeelden: Naast taalfoutjes komen er in Ei af en toe dingen in het boek voor die niet kloppen. Dit wekt de suggestie dat er aan de tekst gesleuteld is (en dat het boek niet goed is nagekeken). Zo zoekt Leyla een adres op via Google Maps op haar telefoon en vervolgens “klikte [ze] met haar muis totdat ze voor het huis stond.” Ook is het een halfjaar na Moederdag bijna zomervakantie, erg raar. Drijver loopt ook in de lichtjaar-val. “Die astroïden zoefden al lichtjaren lang door de ruimte, totdat op een bepaald moment hun banen elkaar kruisten.”* Een lichtjaar is een eenheid van afstand, niet van tijd. Slordig.

Het thema onvruchtbaarheid is goed in Ei verwerkt. Misschien dat veel vrouwen met soortgelijke problemen troost kunnen vinden in deze roman. Troost is trouwens een terugkerend iets, net als liefde. Liefde van vrienden, familie, partners en vreemden wisselen elkaar af. Dat is iets wat iedereen wel fijn vindt om over te lezen. Het boek eindigt niet rooskleurig, ondanks de liefdevolle troost van oma Roma. Leyla’s probleem blijft. De laatste zin stipt aan dat de bloedlijn bij haar zal stoppen. Een droeve slotnoot. Tja, waarom zou je om iets heen draaien wat zo duidelijk teleurstellend is? Begrip en medeleven laten blijken is ook een vorm van troost.

Na bladzijde 302 te hebben gelezen, sloeg ik het boek niet meteen dicht, maar bladerde in gedachten verzonken nog eens naar het begin. Mijn oog viel weer op de bijna lege pagina met de opdracht “Voor haar”. Het betekende wel degelijk iets, wist ik nu. Ei is voor haar, en je weet wel voor welke vrouwen precies na het lezen van dit boek.

*Overigens wordt "asteroïden" hier verkeerd gespeld.