Lezen om te leren

Als Nederlander in 2016 lees je op een dag van alles. Bij het wakker worden kijk je als eerste naar de cijfers van je digitale wekker. In de keuken registreer je de letters op het hagelslagpak, het melkpak en de broodzak. Zodra je buiten bent lees je reclameborden, namen van bedrijven en teksten op verkeersborden. Al deze dingen lees je - als je dat al bewust doet - niet per se voor je plezier, maar meer voor de noodzaak. Het zijn korte teksten die je snel aanwijzingen geven.

Maar als we het nu hebben over langere teksten, dan zien we dat die heel anders worden gebruikt. Neem nou een boek. Afhankelijk van je dagelijkse bezigheden - scholier, student, werkende - gebruik je boeken verschillend. Over het algemeen kun je een grove verdeling binnen het type boeken maken: leerboeken en plezierboeken. Met die eerste categorie bedoel ik zelfhulpboeken, studieboeken, schoolboeken, et cetera. Die tweede categorie bevatten dichtbundels, romans, stripboeken en ga zo verder, boeken die je voor je plezier leest. De aanwezigheid van die laatste categorie is nu heel normaal, maar dat is niet altijd zo geweest!

Ik hou van hout!

Pleidooi voor ‘hout’ als werkwoordsvorm

Niemand zegt dit: [ɪk ha͜ut fɑn ja͜u] (‘Ik houd van jou’). Het gaat me om die t-klank. Die laat iedereen gewoon weg bij een persoonsvorm in de eerste persoon enkelvoud (‘Ik hou van jou’), gebiedende wijs (‘Hou je vast!’), of tweede persoon enkelvoud met het onderwerp erna (‘Hou je van kokos?’). Ik begrijp dat wel, want de persoonsvorm in de derde persoon enkelvoud klinkt ook als [ha͜ut] en als je dus [ɪk ha͜ut] zegt, lijkt het net of je het vervoegen van Nederlandse werkwoorden niet onder de knie hebt. Je zegt ook niet ‘ik vliegt’ of ‘ik gaat’ of ‘ik loopt’. Althans, in het Standaardnederlands! Logisch dus, dat we die t-klank ook niet schrijven.

Hoe fout is 'groter dan jou'?

Ik zat deze video van het nummer 'Niemand weet wat er komt' uit de Nederlandse musical De Tweeling te beluisteren en ik schrok. Ik schrok twee keer! Eerst omdat ik een taalfout hoorde, vervolgens schrok ik nog harder omdat het helemaal geen taalfout was, en ik dat dus wel zo aan had gevoeld. Aaah! Het gaat me om de volgende zin: