Waarom ik nooit de achterkant van een boek lees

Als je aan een nieuw boek wilt beginnen, kun je verschillende strategieën toepassen. Er zijn veel mensen die naar de titel, de omslag en de auteur kijken. Vervolgens draaien ze het boek om en lezen ze de achterkant. ZE LEZEN DE ACHTERKANT!!! AAAH!

Oké, zo erg is het nou ook weer niet en het is eigenlijk heel logisch, maar heel vaak staat er nét iets te veel informatie in de samenvatting. Bijvoorbeeld dat de echtgenoot van de hoofdpersoon aan het begin overlijdt (To the moon and back). Zulke dingen wil je toch niet weten? Dit is de reden waarom ik me altijd goed kan bedwingen de achterkant te lezen.

"Maar hoe weet je dan of het een leuk boek is?" Vragen mensen me dan. Mijn antwoord is eigenlijk heel simpel: Ik kies een boek op auteur. Vaak. Als de auteur goed schrijft, is het boek goed. Ook als ik weet dat de auteur grappig, mooi, grof, somber of moeilijk schrijft, weet ik genoeg voor mijn boekkeuze. De stijl is voor mij veel belangrijker dat het onderwerp of de loop van het verhaal. Het onderwerp maakt me niet zo heel veel uit; uiteenlopende onderwerpen kunnen mij boeien zolang de stijl boeiend of aangenaam is.

Ik lees dus vaak boeken waarvan ik de auteur al ken en waarvan de auteur me bevalt. Ook komt het voor dat ik een boek kies dat heel bekend is geworden, zoals De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Bij bestsellers is het toch vaak het geval dat het boek populair is om het verhaal en niet per se om de stijl. En dan maakt het ook niet veel meer uit of je de achterkant leest, want dankzij de publiciteit ken je het verhaal in grote lijnen toch wel.