dinsdag 14 juni 2016

De beleefdheid van de kijker, niet koper


Je loopt op een vrije middag over de markt. Tientallen kraampjes verkopen honderden spullen: kleding, sieraden, lekkernijen, plantjes. Eigenlijk wil je het liefst alles wel bekijken. Dat doe je dus ook. Maar ja, je hóeft niet alles. En je wílt ook niet alles. Je kijkt vooral. Je kijkt.

Maar dat kijken doe je niet onopgemerkt. Ja, misschien heb je de verkoper aan de andere kant van de kraam al wel begroet, of beknikt, maar het is toch de verkoper. Aan de verkoper ga je niet uitleggen dat je hier alleen staat omdat je gewoon van rondneuzen houdt. Dat je eigenlijk je geld liever uitgeeft aan dingen die je écht van plan was te kopen. Dat je de sieraden heel mooi vindt, maar dat ze veel te duur zijn. Dat je die sjaal wel heel graag zou willen hebben, maar ja, je hebt er al twintig van thuis liggen. Dat je de handgemaakte houten beeldjes echt eeeeeeenig vindt, maar eigenlijk staat de vensterbank al vol. Je zegt niet dat je puur aan het kijken bent, niet aan het kopen.

En dit zeg je ook allemaal niet tegen je marktafstruingenoot naast je die precies hetzelfde denkt. Dan zou die verkoper het namelijk alsnog horen. Nee, het enige wat je zegt, vlak voordat je de marktkraam verlaat om bij de volgende precies hetzelfde te doen, is: "Wel leuk."







Geen opmerkingen:

Een reactie posten