Wie Jonas Jonassons debuut De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween heeft gelezen, vermoedt misschien dat het bommenmeisje uit de titel van het tweede boek een kleindochter of leerling is van de 100-jarige man, die ook de nodige kennis over explosieven bezat, maar niets is minder waar. De gebeurtenissen uit De zonderlinge avonturen staan helemaal los van die uit het eerste boek. Toch zijn er wel parallellen.
Het tweede boek van Jonas Jonasson heeft wel wat weg van zijn eerste boek. Om te beginnen hebben beide boeken een lange en opvallende titel. De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje wekt interesse en nieuwsgierigheid op, al is dat wat minder dan bij het eerste boek.
Qua vertelstijl, humor, verhaallijn en zelfs ook wel qua onderwerpen liggen er veel parallellen tussen de boeken. We lezen het verhaal van het hoog intelligente bommenmeisje Nombeko uit Zuid-Afrika alsmede de historie van Holger en Holger, een tweeling uit Zweden. Eerst zijn die verhaallijnen gescheiden, maar halverwege het boek versmelten ze, als Nombeko en een atoombom in Zweden aankomen. De samenloop van alle gebeurtenissen en toevalligheden zorgt ervoor dat Nombeko, de tweeling en nog wat aanhang in benarde situaties terechtkomen. Zo is Holger 1 van huis uit republikein en ook nog eens erg dom. Hij beraamt een aanslag op de koning. Zijn driftige vriendin steunt hem door dik en dun. Voor Nombeko en Holger 2 is het dus eerst zaak om het bezit van de atoombom geheim te houden, want wie weet wat Holger 1 ermee zal gaan doen...
Het verhaal is erg gecompliceerd. Er gebeurt zo veel! Na twee bladzijdes ben je weer in een totaal andere situatie. Dit zorgt voor veel levendigheid, weinig saaiheid, maar aan de andere kant moet je hierdoor wel je hoofd er steeds bijhouden.
De humor is over het algemeen vrij droog, net als in De 100-jarige man. Af en toe ontsnapte me tijdens het lezen een grinnikje. Toch lijkt het alsof er naar sommige grapjes echt te veel wordt gezocht. Dan wordt er bijvoorbeeld een personage weer even aangehaald om een grap kloppend te maken. In eerste instantie heeft de koning niemand om tegen te praten tijdens het slachten van drie haantjes, maar opeens moet Nombeko daar zijn om iets grappigs tegen te zeggen.
“Het witte overhemd kwam, net als de premier al had vermoed, onder de rode bloedspetters te zitten.
‘Ik heb thuis nog een overhemd,’ zei de koning tegen Nombeko, die hem hielp bij het plukken.
‘Dat dacht ik wel,’ antwoordde Nombeko.”
Ook de onderwerpen komen overeen met het eerste boek. De personages reizen de wereld over - al was het iets extremer in De 100-jarige man - en politiek en geschiedenis passeren de revue. Wat ook terugkomt, is Zweden als thuisland van een groot deel van de hoofdpersonages. In beide boeken vindt er een klopjacht plaats op een origineel gezelschap dat zich op een bepaald moment schuilhoudt in een afgelegen huis op het Zweedse platteland, de ene keer met een olifant, de andere keer met een atoombom.
Het vertellersperspectief is weer vrij rommelig. Je leest de gedachten en verhaallijnen van verschillende personages, in verschillende maten, net wat uitkomt. Verwacht dus geen hoogstaande literatuur, maar gewoon een lollig leesboek. Al is het wel aan te raden het boek in een vrij korte tijd uit te lezen, anders ben je alweer vergeten waar het over gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten