 |
| Bron: http://ferguut.blogspot.nl/2013/06/ |
Het college ging over emoties in oudere literatuur. Ik vond de emoties rond humor wel grappig, dus ik ging die kant op. Ik dacht: series/soaps + lachen... lachband! Hadden ze in die middeleeuwse voordrachtsteksten niet een soort lachband? Hoe zorgde men er toen voor dat het publiek ging lachen?
We hadden geleerd dat bepaalde emoties overgebracht konden worden door spiegelpersonages. Dat zijn personages die bijvoorbeeld huilen als er iets ergs gebeurd is met de hoofdpersoon. Als je dat hoort of leest, word je zelf ook verdrietig. Dat heeft te maken met spiegelneuronen in onze hersenen.
Lachbandpersonages
Ik dacht: is het niet zo dat er ook spiegelpersonages aanwezig zijn die lachen wanneer de lezer of luisteraar moet lachen? Een soort lachbandpersonages?Die gedachte werd een onderzoek. Heel leuk, want zo heb ik de humor uit de hele roman bestudeerd. Ik ging kijken waar humor expliciet werd aangegeven.
Dat gebeurde helaas niet zo veel. De meeste humor (en het is echt een grappige roman!) wordt impliciet aangegeven, of daarover valt te twisten of het wel echt bedoeld is om over te lachen. Is het bijvoorbeeld gewenst om Ferguut zelf uit te lachen? Hij doet aan het begin echt domme dingen, want hij is een boerenknul die een ridder wil worden. Hij vraagt bijvoorbeeld om zijn hooivork als zijn ouders hem klaarmaken tot ridder.
Later, als hij zich al meer en meer als een echte ridder gedraagt, is hij zelf juist degene die grappen uithaalt. Maar uitbundig lachen doet hij er niet per se bij. Je moet zelf maar bedenken dat het grappig is! Misschien ook maar beter, anders wordt het de lezers en luisteraars allemaal veel te makkelijk gemaakt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten